مدح و ولادت امام محمد باقر علیه‌السلام
پنجمین قطعۀ خورشيدِ جهان نازل شد چشمِ افلاک به دیدارِ رخش مایل شد نـامِ زیـبـاش مـحـمّـد ... گـهـرِ آل اللّه دلِ مـن در حـرمِ آلِ عـبـا داخـل شـد دیدنِ اخـترِ پنجـم چـقَـدَر رویایی‌ست خالِ کُـنجِ لبِ او ارثـیـۀ طاهـایی‌ست پـسـری آمـده از نــسـلِ علی وجه‌اللّه می‌شود این گلِ زهرا به همه حبل اللّه بـاقـرِ عـلـمِ نــبــوّت بـه تـبــسّــم آمـد تا که در عرشِ امامت بشود نور اللّه نورِ او باز به ظلمت کده‌ها غالب شد این پـسر عـینِ عـلی ابن ابیطالب شد وارثِ پنجم احمد چـقَدَر شیرین است مِهرِ او اصل و اساس ست که جزوِ دین ست صاحبِ خُلقِ عظیم ست چنان پیغمبر وزنۀ حجب و حیایش بخدا سنگین است آبـرومــنـدِ دو دنـیـاسـت امـامِ بـاقــر پـسرِ حـضرتِ زهـراست امـامِ باقـر بعد ازین لطفِ خدا، حالِ پريشان ممنوع صحبت از جهل در این وادیِ عرفان ممنوع آمده یـوسـفِ مصری ببرد غـم ها را بعدِ ازین گپ زدن از فرقت و کنعان ممنوع اســدالــلـهِ دگــر آمـده از بـیـتُ الـلـّه ذکـرِ سـجّـاد شـده.. آیـنـه! مـاشـاءالله نوۀ پاکِ حسین ست پُر از احساسات لبِ او قندِ مکرر؛ دهنش شاخه نبات گوشه‌ای از نگهش رزقِ مداوم دارد گوشه‌ای از نگهش هست یقین برگِ نجات مـا مـحـبّـان گـلِ پنـجـم زهـرا هستیم ما اسـیـران غـبارِ کـفِ پـاهـا هـستیم |